Η διόγκωση του δημοσίου χρέους τρομάζει τους εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ, οι οποίοι λένε ότι «η ελληνική οικονομία οδεύει προς πτώχευση» και υπολογίζουν ότι το 2010 μπορεί να ξεπεράσει το 110% του ΑΕΠ, από 99,6% -κατά τον υπολογισμό των ελληνικών αρχών- για φέτος.

Η κυβέρνησή μας παπαγαλίζει ότι ακόμα αντέχουμε και διακηρύσσει ότι «η επίπτωση της κρίσης είναι μικρότερη απ’ ό,τι σε άλλες χώρες της ΕΕ», ότι «το 2010 αρχίζει η ανάκαμψη» κι ότι «οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν». Μας δουλεύουν; Ποιες «μεταρρυθμίσεις», ποια «ανάκαμψη» και πράσινα άλογα; Μα κατά το μεγαλύτερο μέρος της η κρίση οφείλεται τόσο στις συνταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ που ακολουθήσαμε όσο και στον ερασιτεχνισμό της όποιας εφαρμογής μέτρων αποφασίστηκαν εγχωρίως.

Συμβουλεύει, λοιπόν, τώρα το ΔΝΤ «αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και λήψη δραστικών μέτρων», ήτοι:

α) «Ριζική αναμόρφωση ασφαλιστικού συστήματος» -διάβαζε είτε αύξηση των εισφορών είτε μείωση των συντάξεων ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι με τον «νόμο Πετραλιά» είτε αύξηση των ορίων συντάξεως (Κι άλλο; Δηλαδή, στα πόσα; Στα 70, στα 72, στα 75, στον άλλον κόσμο;…).

β) «Χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας, η οποία δημιουργεί ένα ιδιαίτερα προστατευτικό καθεστώς και κατατάσσεται στις πιο δύσκαμπτες στην ΕΕ» -διάβαζε επέκταση της μερικής απασχόλησης, μείωση των αμοιβών, κατάργηση ή κουτσούρεμα του 13ου και 14ου μισθού, αποδέσμευση των απολύσεων και μείωση των αποζημιώσεων…

γ) «Πάγωμα μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα» -διάβασε περαιτέρω μείωση των αμοιβών κάτω και οπίσω των ορίων του πληθωρισμού και παντοιοτρόπως απίσχνανση του ελάχιστου μεροκάματου.

δ) «Μείωση του αριθμού των υπεραρίθμων υπαλλήλων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα», όπου ως γνωστόν οι τομείς της υγείας και της παιδείας δεν έχουν το παραμικρό έλλειμμα, οι γιατροί, οι νοσηλευτές κι οι εκπαιδευτικοί είναι περισσότεροι από τους ασθενείς και τους μαθητές, κι όπως φανεί του Λωλο-Στεφανή.

ε) «Μεταρρύθμιση του αναποτελεσματικού φορολογικού συστήματος» τουτέστιν, αν δύνασθε κύριοι να πράξετε κάτι με τη φοροδιαφυγή-εισφοροδιαφυγή, τη μαύρη εργασία, τα κρυφά κέρδη και την ανικανότητα των ιθυνόντων σας να ελέγξουν τους φοροαπατεώνες, τους αεριτζήδες, τους λαθρέμπορους και τους λοιπούς «κακούς» του συστήματος έχει καλώς. Τα περί φορολόγησης των υπερκερδών των τραπεζών και λοιπών ευαγών επιχειρηματικών ιδρυμάτων, τα περί μείωσης των φορολογικών συντελεστών κι άλλα τέτοια «οπισθοδρομικά» είναι, όπως πάντα, εκτός ατζέντας μιας… «συνεπούς οικονομικής πολιτικής»…

Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος 385 (Ιούνιος 2009) του περιοδικού “σελφ σέρβις” (Εκδόσεις Comcenter).