Μποναμάς κι αυτός! Το τρίτο τρίμηνο του 2022, το αναπτυξιακά «βαρύτερο» για το ΑΕΠ της χώρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ήταν υφεσιακό! Έτσι, για ν’ αμαυρωθεί, δηλαδή, η εντύπωση πως πάμε καλά από άποψη οικονομικής ανάπτυξης κι ότι απλώς αυτή δε φαίνεται, γιατί την κρύβει ο Πούτιν… Στο μεταξύ, οι έρευνες και οι μελέτες όλων των φορέων και οργανισμών, εγχώριων και διεθνών, πιστοποιούν τις μεγάλες απώλειες των εισοδημάτων στην Ελλάδα εξαιτίας της ακρίβειας (κατατασσόμαστε στις τελευταίες θέσεις όχι μόνο των χωρών της ΕΕ, αλλά και του ΟΟΣΑ από άποψη επάρκειας των εισοδημάτων), προδιαγράφοντας την προοπτική συρρίκνωσης της ζήτησης. Τι προοιωνίζεται τούτο για την κλαδική αγορά τον καινούργιο χρόνο, όταν παρά τη μείωση του γενικού δείκτη τιμών στο 8,5% τον Νοέμβριο, οι τιμές στα είδη διατροφής και στα μη αλκοολούχα ποτά αυξήθηκαν σχεδόν με διπλάσιο ετήσιο ρυθμό (15%) κι όταν τον Ιανουάριο αναμένονται νέες ανατιμήσεις σε αυτά τα είδη γύρω στο 12%;

Σημειωτέον ότι η έκθεσή της η Deutsche Bank προδικάζει ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας μας το 2023 μόλις 0,3%, δηλαδή μακράν του 1,8% που προβλέπει ο άρτι ψηφισμένος στη Βουλή προϋπολογισμός, και διακύμανση του δείκτη τιμών καταναλωτή το 2023 περί το 7,5%. «Ζήσε Μάη μου…», δηλαδή…

Η αλήθεια είναι ότι το φαγητό δεν κόβεται. Μπορεί κανείς να ξεπαγιάσει, να γίνει μπαταχτσής, να γίνει ακόμα και φτωχοδιάβολος (αρκεί να μην είναι Ρομά, γιατί αυτό τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών, χωρίς δίκη), όλα μπορεί να τα κάνει ο άνθρωπος για να μη λείψει η μπουκιά από το στόμα του. Κι ως γνωστόν αυτό είναι ασπίδα προστασίας για τις επιχειρήσεις του κλάδου. Οπότε αυτές ως οργανισμοί παντός καιρού μπορούν να σεμνύνονται ότι είναι σε θέση να βάζουν πλάνα ανάπτυξης, να έχουν φιλοδοξίες κοκ ακόμα και στις δυσμενέστερες συγκυρίες. Μόνο οι μεγάλες φυσικά, γιατί συνηθέστατα οι μικρές δεν είναι ανταγωνιστικές, περισσεύουν. Όχι γιατί παίρνουν λάθος επιχειρηματικά ρίσκα ή δρουν απερίσκεπτα –τα παραστρατήματα αυτού του είδους πληρώθηκαν από μικρούς και μεγάλους την προηγούμενη δεκαετία. Είναι απλώς μικρές κι αυτό φτάνει. Και διότι τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις μόνο τα μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα μπορούν να τις φέρουν βόλτα, καταπίνοντας ό,τι μικρό επιχειρηματικό μέγεθος μπερδεύεται στα πόδια τους. Έτσι δεν είναι;

Όταν το ίδιο το κράτος επωφελείται από τον ανατιμητικό πυρετό, αφήνοντας την έμμεση φορολογία να διαμορφώνεται ακολουθώντας καταπόδι τις τιμές, οι κανονικές επιχειρήσεις φταίνε που κυνηγούν το κέρδος από σκοπό, αναγκασμένες να ανατιμούν προϊόντα και υπηρεσίες; Έτσι δεν είναι;

Χρονιάρες μέρες, πώς να μην σκεφτώ ότι η πραγματικότητα, απογυμνωμένη από τα προσχήματα φιλαλληλίας, που τα χρειάζεται η κοινωνική συνοχή, γεννάει κυνισμό. Είναι που προέκυψε και η κυρία Εύα Καϊλή… σε πράσα Βρυξελλών Καταρ-αμένα, είναι που διασυρόμαστε και διεθνώς με την υπόθεση των υποκλοπών, αλλά που δεν τρέχει και τίποτα, όλα εξελίσσονται με φυσικότητα! Μπήκαμε στον αστερισμό του κυνός, αν εννοείτε…

Σκέφτομαι ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ, θορυβημένες από τις επιπτώσεις του ρωσοουκρανικού πολέμου και κυρίως από το διψαλέο έρωτα των Αμερικανών για τον ευρωπαϊκό πλούτο, αποφάσισαν, ίσως, ότι οι φιλοδοξίες «πρωταγωνισμού» κάποιων μικρών της ευρωπαϊκής περιφέρειες σε προνομιακά για αυτές πεδία –φερ’ ειπείν της «πράσινης» ενέργειας–, δεν είναι πια καλή ιδέα. «Ε όχι να σας φτιάξουμε και με ευρωπαϊκό χρήμα ανταγωνιστές μας!», φαντάζομαι ότι λένε τώρα. Όντως, το μπαγιόκο που μέλλει στους ολίγους επίλεκτους του εγχώριου επιχειρείν είναι μαζεμένο και πολύ. «Κρατικοδίαιτους, άμα σας περισσεύει, φτιάξτε τους. Ευρωδίαιτους όχι!», ίσως σκέφτονται. Λέτε; Διότι ως γνωστόν, δεν έχει σημασία τόσο η ποσότητα του χρήματος που πέφτει, όσο το ποιοι το μαζεύουν και κυρίως τι το κάνουν. Πιθανώς αυτό να ορίζει πλέον την ταχύτητα πάντων των «αποκαλύψεων», άρα και του χρόνου διενέργειας των εκλογών… Αλλά μην σας βάζω σκέψεις κυνικές, χρονιάρες μέρες.

Νικόλας Παπαδημητρίου
Αρχισυντάκτης