Είναι προφανές ότι εκείνες οι μικρές αλυσίδες που δεν έλαβαν το μήνυμα, που αιθεροβατούν και θεωρούν ότι ακόμα έχουν αντοχές και είναι σε θέση να επιβάλουν όρους, αν δεν δουν κατά πρόσωπο την πραγματικότητα θα μείνουν «έξωθεν του νυμφώνος», στα αζήτητα του κλάδου.

Αλλά και οι μεγάλοι έχουν βγει σε… παγανιά. Βλέποντας ότι οι χώροι ανάπτυξης νέων μονάδων στερεύουν και, όπου υπάρχουν, έχουν ακριβύνει απαγορευτικά (τόσο για ιδιόκτητα σημεία πώλησης όσο και για ενοικίαση) θεωρούν ότι είναι προτιμότερη η εξαγορά μικρών, οι οποίοι διαθέτουν καλά σημεία, έστω και αν είναι αναγκασμένοι να ξοδέψουν σοβαρά ποσά για να τα φέρουν στα μέτρα τους.

Να σημειώσουμε πως συμφωνούν πλέον όλοι στο ότι ένα κατάστημα που βρίσκεται σε καλή θέση και σε υποφερτή κατάσταση, ανακαινιζόμενο κοστίζει φθηνότερα από ότι η απόκτηση ενός ιδιόκτητου ακινήτου ή ακόμα και ενός ενοικιαζόμενου. Υπάρχουν, βέβαια, και μικρότερες εταιρείες, οι οποίες διαθέτουν καταστήματα με πολύ κακή εικόνα. Φυσικό είναι οι εταιρείες αυτές να μη βρίσκουν εύκολα αγοραστές, ιδιαίτερα όταν είναι απαιτητικοί, παραγνωρίζοντας ότι το προϊόν που διαθέτουν είναι υποβαθμισμένο. Για να πετύχουν καλύτερο τίμημα θα πρέπει ή να εκσυγχρονισθούν ή να βάλουν νερό στο κρασί τους.

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μερικές εταιρείες έχουν, παρόλα αυτά, καλές επιδόσεις, διότι δουλεύουν σε καθεστώς οικογενειακών επιχειρήσεων, με αυτοαπασχόληση. Αλλά και αυτό το όριο αντοχής αργά ή γρήγορα θα σπάσει. Ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος και οι δυνατότητές τους περιορισμένες. Απαιτείται, λοιπόν, ρεαλισμός και επιλογή του κατάλληλου χρόνου για τη λήψη της σωστής απόφασης.

Συνιστούμε ψυχραιμία και σωστή και ρεαλιστική εκτίμηση των προοπτικών και των δυνατοτήτων από την κάθε εταιρεία. Και όπου είναι εφικτό και το επιτρέπει ακόμα ο χρόνος, συνιστούμε εταιρικές συνενώσεις επί της ουσίας και όχι ευκαιριακές συμπράξεις ομίλων αγορών με στόχο μόνο και μόνο τον προσπορισμό μεγαλυτέρων παροχών και εκπτώσεων.