H παγκόσμια κοινωνία ζει το δράμα της κρίσης στη δημόσια υγεία και ως κρίση οικονομική, με ποικιλία χαρακτηριστικών στη γεωγραφία του πλανήτη, η οποία προϊόντος του χρόνου, ενόσω η πανδημία δαμάζει ανυπόφορα την καθημερινή ζωή και οι κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις της προμηνύουν τραχεία την επιούσα, μετατρέπεται σε κρίση αξιοπιστίας των ασκούμενων πολιτικών, με απρόβλεπτες εξελίξεις στο σκηνικό του κόσμου μας. Η τελευταία πράξη στο μακρύ σκοτεινό επίλογο της προεδρίας Τραμπ στις ΗΠΑ, ενώ σχεδόν ολοκληρώναμε το αφιέρωμά μας στις μεσομακροπρόθεσμες τάσεις στην παγκόσμια οικονομία, επισφραγίζει τις ανησυχίες των ελίτ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ότι η ανακλαστική κοινωνική δυσαρέσκεια τεσσάρων δεκαετιών για το συστημικό καλαπόδι του «there is no alternative», ανεξαρτήτως αφορμών και συγκυριών της άλλοτε ορθολογικής κι άλλοτε ανορθολογικής κατεύθυνσης των εκδηλώσεών της, μυρίζει πια μπαρούτι…

Φαίνεται ότι η απεμπλοκή του οικονομικού συστήματος από την υγειονομική κρίση δεν θα είναι ανάλογου βαθμού «ευκολίας» με την έξοδο από τη χρηματοπιστωτική κρίση δώδεκα χρόνια πριν. Ο δρόμος του business as usual, δηλαδή μέσω της υπερδιόγκωσης των χρεών –κυρίως των δυτικού τύπου κοινωνιών– και των πολιτικών λιτότητας, μοιάζει βέβαιο πως θα οδηγεί σε μείζονες κρίσεις της ζήτησης και σε κοινωνικό αναβρασμό. Άραγε το οικονομικό σύστημα προλαβαίνει να αναζωογονηθεί, επενδύοντας εσπευσμένα στην «πράσινη» οικονομία και τον ψηφιακό μετασχηματισμό ή θα το καταβάλει η κόπωση από την ύφεση, που ήδη καταρρακώνει προπάντων τον τομέα των υπηρεσιών; Υπάρχει άραγε η προοπτική ρύθμισης του παγκόσμιου χρέους, που ήδη ανέρχεται στο 360% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος, και κυρίως η προοπτική άμβλυνσης των τεράστιων ανισοτήτων, που συνιστούν πανθομολογούμενα πλέον τροχοπέδη στη λειτουργία του συστήματος προς αποκατάσταση των ισορροπιών του; Τι ενδείξεις για όλα αυτά υπάρχουν διεθνώς; Είναι ορατά κάποια από τα χαρακτηριστικά της «επόμενης ημέρας»;

Επειδή ο μικρόκοσμος της επιχειρηματικής δράσης καθενός υπερκαθορίζεται αναπόφευκτα από τις μείζονες τάσεις στην παγκόσμια οικονομία, το «σελφ σέρβις» έδωσε για λογαριασμό των αναγνωστών του το λόγο στους πλέον ειδικούς, αν όχι για «απαντήσεις» στα ερωτήματα που θέσαμε, τουλάχιστον για σχολιασμό, κρίσεις και προβληματισμούς.

Οι δύο πρώτοι, οι κ. Νίκος Βέττας, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, και Γιώργος Αργείτης, καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, μας απάντησαν γραπτώς. Οι τέσσερις επόμενοι, οι κ. Διονύσης Γράβαρης, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός διευθυντής του ΙΜΕ της ΓΣΕΒΕΕ, Κώστας Μελάς, καθηγητής Διεθνούς Χρηματοοικονομικής-Τραπεζικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,
Αντώνης Παπαγιαννίδης, οικονομικός αναλυτής με ειδίκευση στα ευρωπαϊκά θέματα, και Γιάννης Κιμπουρόπουλος, αρχισυντάκτης του Οικονομικού Τμήματος της «Εφημερίδας των Συντακτών», μας έδωσαν συνεντεύξεις.

Διαβάστε τις εδώ: