Δεν είναι λίγα τα άρθρα και τα βιβλία που διεθνώς έχουν γραφεί για τα περίφημα «φίλτρα των μηνυμάτων» που εγκαθιστούν οι επιχειρήσεις, προκειμένου να απαλλάσσονται από κάποιους ενοχλητικούς πομπούς, που εκπέμπουν απρόσκλητα και φορτικά, με σκοπό να πλασάρουν Κύριος οίδε τι πραμάτειες, ροκανίζοντας τον πολύτιμο χρόνο των στελεχών. Τέτοια «φίλτρα» είναι συνήθως οι εργαζόμενες των τηλεφωνικών κέντρων και στην καλύτερη περίπτωση οι υπάλληλοι κάποιας γραμματείας δημοσίων σχέσεων. Αυτοί κρατούν τα κλειδιά της επικοινωνίας των «έξω» με τους «μέσα», αυτοί αξιολογούν τη σοβαρότητα των «έξω» που θέλουν να μπουν στο εταιρικό… άβατο.
Το ότι το περισσότερο μελάνι διεθνώς καταναλώνεται ακριβώς για να δειχθεί πόσες φορές τα «φίλτρα» αυτά κατακρατούν και πολύτιμα μηνύματα για τις επιχειρήσεις, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί το ελληνικό μάνατζμεντ. Διότι, σου λέει ο άλλος, «στην Ελλάδα είμαστε, όλοι μια οικογένεια, γνωριζόμαστε». Επομένως, αφού οι εγνωσμένης σοβαρότητας «έξω» είναι λίγο ως πολύ γνωστοί στους «μέσα», και ούτως εχόντων των πραγμάτων οι δημόσιες σχέσεις μεταξύ τους γίνονται κάμποσο στο ιδιωτικό, τα «φίλτρα» υπάρχουν εντέλει για να κρατούν αλάργα τους «από χέρι» ενοχλητικούς, ήγουν τους πλασιέ, τους επαίτες κλπ.
‘Ετσι, αντί του ειδικευμένου προσωπικού στις δημόσιες σχέσεις προτιμώνται κάποιες κυρίες, για τις οποίες το μέτρο κρίσης παντός αγνώστου πομπού και μηνύματος είναι απλώς το τι ξέρουν αυτές γενικώς περί του «έξω» κόσμου. Και μην τύχει να είσαι, ας πούμε, δημοσιογράφος σε περιοδικό που δεν το ‘χουν ακουστά και ζητήσεις να μιλήσεις με τον marketing manager για την προβολή της επιχείρησης…
Στον συνάδελφό μου αφιερώνω το παρόν, που, κρατώντας το τηλέφωνο στο χέρι, μετά από πέντε-έξι ατελέσφορες προσπάθειες επικοινωνίας με το τμήμα μάρκετινγκ γνωστής αλυσίδας, με κοίταξε εμβρόντητος και ρώτησε: «τώρα να βρίσω ή να γελάσω»;
Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος 383 (Απρίλιος 2009) του περιοδικού «σελφ σέρβις» (Εκδόσεις Comcenter).