ΛΥΝΕΤΑΙ Η ΜΙΣΘΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΝΑΠΗΡΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥ ;

Η κρατούσα άποψη στα δικαστήρια αλλά και στη Νομαρχία είναι πως, σε περίπτωση θανάτου του αρχικού ανάπηρου - δικαιούχου και όταν δεν υπάρχουν κληρονόμοι, σύμφωνα με το άρθρο 16 Ν.Δ 1044/71, η μίσθωση λύνεται. Ο δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Σφήκας εξηγεί πως είναι απαραίτητη μια νομοθετική ρύθμιση που να καλύπτει τους ενοικιαστές, αφού, όπως λέει, η μίσθωση πρέπει να συνεχίζεται με το Ταμείο Αρωγής Θυμάτων Πολέμου.

Σύμφωνα με το άρθρο 16 Ν.Δ 1044/71, μετά το θάνατο του ανάπηρου – δικαιούχου, στη θέση του υπεισέρχονται οι κληρονόμοι, δηλαδή, “η χήρα, η ανύπαντρη κόρη, καθώς και το παιδί (ανεξαρτήτως φύλου) που είναι ανάπηρο, με την απαραίτητη προϋπόθεση να παίρνει την πολεμική σύνταξη του αποβιώσαντος. Εάν λοιπόν υπάρχει μίσθωση του περιπτέρου, τότε μετά το θάνατο του δικαιούχου συνεχίζεται με τα πρόσωπα αυτά στη θέση του εκμισθωτή. Αν όμως δεν υπάρχουν τα παραπάνω πρόσωπα, τα πρωτοβάθμια δικαστήρια, απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, μέχρι σήμερα δέχονται πως η μίσθωση αυτή λύνεται, δεδομένου ότι η παροχή αδείας εκμεταλλεύσεως του περιπτέρου είναι δικαίωμα προσωποπαγές που χάνεται με το θάνατο του δικαιούχου”, λέει ο δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Σφήκας.

Με την άποψη αυτή (δηλαδή της λύσης της μίσθωσης σε περίπτωση θανάτου του αρχικού δικαιούχου και μη υπάρξεως των δικαιούχων κληρονόμων), που είναι η κρατούσα στα πρωτοβάθμια δικαστήρια, συνηγορεί και η Νομαρχία, με αποτέλεσμα το περίπτερο να χαρακτηρίζεται “σχολάζον” και να το παίρνει νέος δικαιούχος.

“Σύμφωνα με το άρθρο 17 Ν.Δ 1044/71, μετά την πάροδο τριών μηνών από το θάνατο του ανάπηρου – δικαιούχου και αν δεν υπάρχουν τα παραπάνω πρόσωπα υπεισέρχεται στα δικαιώματα το Ταμείο Αρωγής Θυμάτων Πολέμου, ενώ ο παλαιός μισθωτής καταβάλλει το μίσθωμα σε αυτό, γεγονός που τον καθιστά μισθωτή.

Όμως, δεν είναι δυνατόν το Ταμείο Αρωγής Θυμάτων Πολέμου να υπεισέρχεται μόνο στα δικαιώματα, αλλά πρέπει να αναλαμβάνει και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σύμβαση. Έτσι, η μίσθωση θα πρέπει να συνεχίζεται με αυτό σαν εκμισθωτή για όσο χρόνο έχει συμφωνηθεί με την αρχική σύμβαση. Κατά την άποψή μου, λοιπόν, η μίσθωση δεν πρέπει να λύνεται, όταν μάλιστα έχει εγκριθεί με απόφαση του νομάρχη που αποτελεί συστατική πράξη της μίσθωσης, αφήνοντας σε αντίθετη περίπτωση ουσιαστικά ακάλυπτο τον μισθωτή. Αφού έχει υπογραφεί μία μίσθωση, έχει εγκριθεί από τη Νομαρχία για τρία χρόνια και υπάρχουν αποφάσεις που λένε ότι σε περίπτωση θανάτου λύνεται μεν η μίσθωση, όχι όμως πριν περάσουν δεκαοχτώ μήνες (όπως οι 15529/97 και 15581/97 αποφάσεις της Νομαρχίας Αθηνών), αυτό σημαίνει ότι όπου ο νομάρχης ήθελε να λύνεται η μίσθωση πριν από τη λήξη του συμβατικού χρόνου το περιλαμβάνει στην απόφαση”, εξηγεί ο κ. Σφήκας.

Ο ίδιος μάλιστα συμπληρώνει πως ένας ακόμη λόγος που συνηγορεί στο να μη λύνονται οι μισθώσεις των περιπτέρων με το θάνατο του αρχικού δικαιούχου είναι ότι ο μισθωτής (ενοικιαστής), ενώ έχει κάνει ένα προγραμματισμό για τρία τουλάχιστον χρόνια και έχει δώσει τις περισσότερες φορές μεγάλα ποσά ως “αέρα”, βρίσκεται ουσιαστικά στο δρόμο μετά από ένα απρόβλεπτο γεγονός, όπως είναι ο θάνατος του εκμισθωτή. “Για τους λόγους αυτούς χρειάζεται να γίνει μια νομοθετική ρύθμιση που να καλύπτει και τους μισθωτές, δεδομένου ότι μέχρι τη στιγμή της παραχώρησης της αδείας εκμεταλλεύσεως του περιπτέρου σε νέο δικαιούχο αυτός δεν είχε κανένα δικαίωμα και δεν θα ήταν εξαιρετικά επαχθές γι’ αυτόν το παραχωρηθέν δικαίωμά του να έχει το βάρος μιας μισθωτικής σχέσης ολίγων ακόμη μηνών, τη στιγμή μάλιστα που θα λαμβάνει και το μίσθωμα γι’ αυτή την περίοδο”, καταλήγει ο δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Σφήκας.