Και μπαίνεις και σε κάποιο άλλο, που βρίσκεται στον αντίποδα του πρώτου. Εκεί όλα λάμπουν, σε προκαλούν, σου χαμογελάνε και θυμίζουν παιδική χαρά. Η διαφορά μεταξύ των δύο μαγαζιών είναι απλώς και μόνο θέμα ιδιοκτήτη. Η καλή δουλειά θέλει τρόπο -ούτε φωνές ούτε μαλώματα ούτε απειλές. Τα αφεντικά βάζετε τα λεφτά, οι υπάλληλοι τη δουλειά: Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί περιποιούνται τον πελάτη.

Μην νομίζετε ότι ο υπάλληλος είναι ξένος, πρόσωπο απόμακρο. Οι υπάλληλοι είναι κάτι σαν παιδιά σας. Θέλουν την καλή σας την κουβέντα, την παρότρυνσή σας, θέλουν την εκπαίδευσή τους, θέλουν να νοιώθουν κοντά σας ασφαλείς. Να αισθάνονται ότι μπορούν να περάσουν πολλά χρόνια δουλεύοντας μαζί σας, ανεβαίνοντας την -ομολογουμένως περιορισμένη- ιεραρχία του μαγαζιού σας.

Τώρα τι μου ήρθε και σας τα λέω όλα αυτά; Παρατηρώ ότι στα σούπερ μάρκετ που μπαινοβγαίνω τα πρόσωπα αλλάζουν όλο και πιο συχνά. Λίγοι είναι οι σταθεροί υπάλληλοι. Υπάρχει μια έντονη κινητικότητα. Αλλοι φεύγουν ψάχνοντας το καλύτερο, άλλοι μένουν πιστεύοντας ότι το βρήκαν. Οπως και να έχει, πάντως, κάλλιο να ‘χετε το μαγαζί σας παιδική χαρά παρά κάτεργο. Κάτι μου λέει πως έτσι θα πουλάτε πάντα το κάτι παραπάνω, αν και -μεταξύ μας- τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Κάρτες και καρτούλες είναι που κρατούνε τα πράγματα σε μια ισορροπία, μεταβιβάσεις χρεών από τράπεζα σε τράπεζα μας κάνουν να ξεφεύγουμε από την πτώχευση. Ο κόσμος πλέον γυρεύει τις οικονομικές λύσεις ακόμα και στο φαΐ.

Κι εδώ είναι που τίθεται το σοβαρότατο θέμα τι είδους πολιτική επιβίωσης να διαλέξει κάποιος για την αλυσίδα των μαγαζιών του, που για να επιβιώνει πρέπει μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει να πουλάει πράμα, πολύ πράμα! Εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν! Το ξέρω, πιέζετε πάρα πολύ τους προμηθευτές για να σας δίνουν καλές τιμές, μεγάλες πιστώσεις. Κι αν μεν η καλή τιμή περνάει και στον πελάτη, πάει καλά, αλλά πολλές φορές είναι φως-φανάρι ότι απλώς δουλεύετε με μεγαλύτερο κέρδος! Εντάξει, το δικαιούστε που και που, αλλά όλοι πρέπει να την σφίξουμε τη ζώνη, κι εμείς κι εσείς. Την πίστωση, πάλι, δεν την εκμεταλλεύεστε; Πώς ανοίγετε τα καινούργια μαγαζιά κι ανακαινίζετε τα παλιότερα;

Η φτήνια δεν τρώει μόνο τον παρά…

Οι παλιοί λέγανε «η φθήνια τρώει τον παρά». Είναι γεγονός! Καλή η λαϊκή, όταν αγοράζεις μήλα. Με το κρέας όμως; Το τυρί, τις κονσέρβες ντοματάκια; Τι θα κάνεις; Η φτήνια δεν τρώει μόνο τον παρά, αλλά κι εμάς τους ίδιους… Το έχω πει πολλές φορές, «φθηνό φαγητό είναι κακό φαγητό», αλλά έλα που πέφτουμε όλοι στην τρύπα της φθήνιας! «Εμείς» οι καταναλωτές, «εσείς» οι μεταπωλητές, «αυτοί» οι προμηθευτές -η αλήθεια να λέγεται!

Ομως, δεν είναι το φαγητό που είναι ακριβό στην Ελλάδα -αν το ψάξεις, βέβαια. Αλλα είναι τα ακριβά -η βενζίνη, τα φάρμακα, οι μεταφορές, οι αγνώστου προελεύσεως σπεσιαλιτέ… Ακουγα, λοιπόν, σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό προχθές ότι κάπου ένα ζαχαροπλαστείο πουλάει τους κουραμπιέδες 28 ευρώ το κιλό! Μου ‘ρθε να πάω να σπάσω τη βιτρίνα του! Τι πουλάς, ρε κύριε; Χρυσάφι πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη; Γι’ αυτό σας λέω, θέλουμε τα φτηνά εκεί που πρέπει -εσείς ξέρετε…

Γιορτές έρχονται, θα «πέσει» -μην ξεχνάτε- κι ο δέκατος τέταρτος μισθός… Συγνώμη, δηλαδή, για την γκρίνια, αλλά είναι για να περάσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Ολοι μας!

www.eliasmamalakis.gr