Το ότι η κρίση ευνοεί τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου ή τη συγκέντρωση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων σε λίγα χέρια, είναι κάτι που δεν εντυπωσιάζει πια κανέναν, αλλά και κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο. Οι λίγοι ευνοημένοι επιχειρηματίες τη θεωρούν ευλογία κι όλοι οι άλλοι το φυσάνε και δεν κρυώνει. Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια για τη συγκέντρωση του κλάδου στη χώρα μας κάνει ο κ. Ιωάννης Λιανός, πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, στο τελευταίο μέρος της συνέντευξής του που δημοσιεύουμε στο ανά χείρας (ή επί οθόνης) τεύχος, όπου ξεκαθαρίζει ότι το σχετικό ενδιαφέρον της ανεξάρτητης αρχής αφορά αποκλειστικά το οικονομικό σκέλος της συγκέντρωσης, βάσει του Δικαίου του Ανταγωνισμού και των αρμοδιοτήτων της Επιτροπής, και ουδόλως το πολιτικό της σκέλος. Καθαρές εξηγήσεις για ν’ αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, τις οποίες ενίοτε προκαλεί υστερόβουλα για λόγους εντυπωσιοθηρίας η πολιτική ως κυβερνητική πολιτική της συγκέντρωσης του πλούτου, θύμα της οποίας έπεσε η ίδια η Επιτροπή Ανταγωνισμού, εγκαλούμενη για το ό,τι «κάνει απλώς ρεπορτάζ για την ακρίβεια στην αγορά» αντί ερευνών επί της αισχροκερδούς και άπληστης πλευράς της.
Εν προκειμένω δεν θα λεπτολογήσουμε, επειδή αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα καθαρά κέρδη των τελευταίων ισολογισμών των δύο μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, που τιμώρησε η ΔΙΜΕΑ με καμπάνα ενός εκατομμυρίου ευρώ στην καθεμιά, για να καταλάβει ότι και μπανανία είμαστε και το χαιρόμαστε: Η μία είχε καθαρά κέρδη 14 εκατ. ευρώ έναντι 3,2 εκατ. το προηγούμενο έτος και η άλλη 20,8 εκατ. ευρώ έναντι 12,1 εκατ. αντιστοίχως, όπως διαβάσαμε στον Τύπο! Αλλά επειδή η φορολόγηση των υπερκερδών από το πάρτι του πληθωρισμού είναι δουλειά της κυβερνητικής πολιτικής, από την οποία όμως αυτή απέχει και γι’ αυτό εκτίθεται όλο και περισσότερο, ε ας γίνει και λίγος επικοινωνιακός τσαμπουκάς –έτσι, για ξεκάρφωμα– σε ακόμα μία ανεξάρτητη αρχή, δεν χάλασε ο κόσμος! Σιγά το πράμα…!
Επειδή το πρόβλημα, όμως, εστιάζεται στην πολιτική διαχείριση της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, μοιάζει τριτεύον ζήτημα να πεισθεί ο θεωρητικός φιλελεύθερος νους ότι τα περί «αοράτου χειρός της αγοράς», που υποτίθεται ότι την ρυθμίζει αυτόματα, άρα εμμέσως κι αυτή την τάση της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, κατάντησαν γκροτέσκο. Διότι όταν ως κυβέρνηση χορηγείς δάνεια από το Ταμείο Ανάκαμψης 667 εκατ. ευρώ σε εκατό χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και 18 δισ. ευρώ σε πεντακόσιες μεγάλες, υπάρχει μεν το «χέρι» (είναι ορατό και ουδόλως άδολο), αλλά αντί του «αυτορρυθμιστικού» αυτοματισμού εφαρμόζει κοινωνική μηχανική, αλλάζοντας βίαια και στα σβέλτα την κοινωνική διαστρωμάτωση.
Πράγματι, τι θα γίνουν τα δεκάδες χιλιάδες αφεντικά των μικροεπιχειρήσεων, που είναι βουτηγμένες στα χρέη και αποκλεισμένες από τον τραπεζικό δανεισμό;… Και διότι, όταν ως κυβέρνηση επιβάλλεις οριζόντιο φόρο 1.444 ευρώ σε 473.000 ελεύθερους επαγγελματίες και την ίδια ώρα αφήνεις ανέγγιχτα τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας, των διυλιστηρίων, αλλά και των τραπεζών που βάζουν στο χέρι εντελώς τζάμπα φέτος καθαρά κέρδη άνω των 3 δισ. ευρώ(!), κοινωνική μηχανική κάνεις! Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά οι πόροι της φοροκλοπής των ελεύθερων επαγγελματιών πέφτουν τουλάχιστον στην αγορά, ενώ οι πόροι από τις φοροαπαλλαγές των μεγαλόσχημων, που χαίρουν ισχυρής εκπροσώπησης στο πολιτικό σύστημα και προστασίας, γίνονται λογαριασμοί σε φορολογικούς παράδεισους.
Αυτά ενδεχομένως κάποιους από τους αναγνώστες μας δεν τους αγγίζουν, γιατί κατατάσσουν εαυτούς στη χορεία των ευνοημένων. Αλλά είναι έτσι; Πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει, άραγε, το βάθος και το εύρος των επικείμενων αλλαγών στην κοινωνική σύνθεση της πελατείας τους, που θα εντείνει μεσοπρόθεσμα τις μετατοπίσεις των καταναλωτικών ενδιαφερόντων, αλλάζοντας εκ νέου και επί τα χείρω γι’ αυτούς –για τα προϊόντα τους ή τα μαγαζιά τους– τις καταναλωτικές συμπεριφορές; Η τυχόν επίδειξη αμεριμνησίας εκ μέρους τους πιθανώς θα αιφνιδιάσει άσχημα ορισμένους από αυτούς, καθιστώντας τους ανταγωνιστικά ευάλωτους, υπερβολικά ανασφαλείς και έτοιμους όσο δεν το φαντάζονται σήμερα να συζητήσουν την πώληση των εταιρειών τους.