Η οικονομία της σύγχρονης Ελλάδας εξελίχθηκε μέσα σε ένα καθεστώς εσωστρέφειας και έλλειψης προσανατολισμού. Βασικοί πυλώνες ανάπτυξής της ήταν η εσωτερική κατανάλωση αλλά και το πολιτικό κόστος.
Το μοντέλο προσωπικής εξέλιξης του σύγχρονου Νεοέλληνα ήταν να γίνει αντιπρόσωπος μιας ξένης εταιρείας και να τα «πιάσει» στα γρήγορα ή να καταλάβει μια θέση στο δημόσιο για μια ζωή χωρίς ευθύνες και προβληματισμούς. Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει παραγωγή, με τις γνωστές συνέπειες στο εμπορικό και δημοσιονομικό ισοζύγιο και τα κενά που όλοι καλούμαστε σήμερα να πληρώσουμε.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι την ίδια στιγμή που η χώρα έχει εγκλωβιστεί από τις επιλογές της, γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία υλοποιούν το όραμά τους με οργανωμένο σχέδιο για την ανάδειξή τους σε περιφερειακή δύναμη σε γεωγραφικές ζώνες όπως τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή, όπου εμείς κατά παράδοση διατηρούσαμε καλές σχέσεις με πολλά υποσχόμενες προοπτικές.
Όλα γυρνάνε, τελικά, σε εμάς τους ίδιους. Αν εμείς οι ίδιοι δεν κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα και πού βαδίζουμε, δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση. Και δεν εννοώ μόνο την οικονομική κρίση αλλά, κυρίως, την κρίση ταυτότητας και πολιτισμού.
Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό αλλά να εμβαθύνουμε στα πετυχημένα παραδείγματα, που προς το παρόν αποτελούν μειοψηφία, και να τα αναπαράγουμε στο πολλαπλάσιο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Μέσα σε περιόδους κρίσης υπάρχουν πάντα ευκαιρίες και «ονειροπόλοι» που συνεχίζουν να επενδύουν, παρά τις αρνητικές συγκυρίες. Στην πρωτογενή παραγωγή μια νέα γενιά αγροτών δείχνει να ξεπερνά τη μοιρολατρία και τη λογική των επιδοτήσεων, επενδύοντας σε εξαιρετικά αποδοτικά προϊόντα, τα οποία κατακτούν τις ξένες αγορές.
Στις ιχθυοκαλλιέργειες κατέχουμε ηγετική θέση, τα φασόλια Πρεσπών κέρδισαν πρόσφατα και διεθνή αναγνώριση μετά από σημαντικές προσπάθειες των τοπικών φορέων, η Χίος και η Κοζάνη ξεχωρίζουν για τις καινοτόμες προτάσεις τους με τη μαστίχα και τον κρόκο αντίστοιχα, ενώ στη Δράμα μια ομάδα νέων αγροτών δημιούργησε καθετοποιημένη παραγωγή καλλιέργειας και τελικών προϊόντων blueberry. Ας εμπνευστούμε από τέτοιες δράσεις και ας συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί ποτέ να μη βασιστήκαμε στη βαριά βιομηχανία αλλά έχουμε τεράστιο πλούτο και ομορφιά σε αυτήν τη χώρα.
Μπορεί να μην υπάρχει κάποιο σχηματοποιημένο όραμα αυτήν τη στιγμή αλλά υπάρχει η ιστορία του παρελθόντος και επαναλαμβάνεται βάσει φυσικών νόμων.
Αυτό που μας λείπει και πρέπει να απαιτήσουμε όλοι είναι ποιότητα ζωής στην καθημερινότητά μας. Όμως αυτό δεν έρχεται από μόνο του. Θα πρέπει να σεβαστούμε το περιβάλλον, τους συνανθρώπους μας και αυτή η συμπεριφορά θα φέρει μια συλλογική ανάταση. Είναι η στιγμή να αποδείξουμε πως η λέξη αλληλεγγύη δεν είναι κενή περιεχομένου, ιδιαίτερα στον δικό μας κλάδο, που το ανθρώπινο δυναμικό είναι ο βασικός πυλώνας στήριξης της ανάπτυξής μας.
Γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει και δεν χρειαζόμαστε εντολές από κανέναν. Θέληση όμως υπάρχει; Ο κλάδος πρέπει να κάνει το δικό του ξεκαθάρισμα και να γίνει ανταγωνιστικός. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινή αυτή δράση είναι η ύπαρξη πνεύματος ομόνοιας. Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως ο στόχος είναι κοινός και πως δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν αφήσουμε τις διαφορές μας στην άκρη. Εύχομαι η σημερινή κατάσταση να μας βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας να θυμηθούμε την οικογένεια, που υπήρξε η βάση διατήρησης της συνέχειάς μας, να καταλάβουμε τα προτερήματά μας και να τα μετατρέψουμε σε όραμα για μια καλύτερη θέση στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα.
Κωνσταντίνος Μαχαίρας, CEO, ΑΒ Βασιλόπουλος, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος Delhaize