O Χ ξύπνησε νιώθοντας την αισιοδοξία του ανθρώπου που έχει εμπεδώσει ότι κάθε νέα μέρα είναι μια ακόμη ευκαιρία να αποδείξει πως είναι χρήσιμος στην κοινωνία. Έχοντας παρακολουθήσει πολυάριθμα σεμινάρια που διοργάνωσε η εταιρεία, ευθυγραμμίζοντας τους εργαζόμενους με τις αρχές και τους στόχους της, αλλά και μετά από πολύχρονες ιδιωτικές συνεδρίες, που ξεμπλόκαραν τις καταπιεσμένες του ικανότητες, ένιωθε έτοιμος κάθε στιγμή να προσφέρει με δημιουργικό και συλλογικό πνεύμα ό,τι του ζητηθεί.
Αισθανόταν την πληρότητα του ανθρώπου που γνωρίζει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ολοκληρώνεται ικανοποιώντας το εγωιστικό του γονίδιο, που ζητά την επικράτηση και την αναπαραγωγή του ικανότερου, αλλά και την κοινωνική απαίτηση για συμμετοχή σε κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Με άλλα λόγια, ένιωθε πως είναι -στο μέτρο που του αναλογεί- μέρος της κινητήριας δύναμης η οποία οδηγεί σε ανάπτυξη την τοπική, αλλά και την παγκόσμια οικονομία, και διαμορφώνει τους χρηστούς στόχους πανίσχυρων διεθνών οργανισμών, όπως η μείωση του χάσματος μεταξύ φτωχών και πλούσιων χωρών και η σωτηρία του πλανήτη. Άλλωστε, βάσει των διεθνών αυτών υψηλών στόχων δεν είχαν αναδιατυπωθεί και οι στόχοι της εταιρείας;
Για άλλη μια μέρα, ένιωθε μέσα του τη σιγουριά πως μπορούσε να ξεχωρίσει και να γίνει ένα εκ των στελεχών στα οποία η εταιρεία προσφέρει έμπρακτη αναγνώριση της αξίας τους, αναθέτοντάς τους νέες αρμοδιότητες και ευθύνες. Δεν έπαψε ποτέ να θαυμάζει όσους ήταν μεταξύ των εκλεκτών, μεταξύ όσων όλοι επιζητούσαν να συμβουλευτούν, που συμμετείχαν στις συναντήσεις με ισότιμα ή και ανώτερα στελέχη, που επιβραβεύονταν όχι μόνο με ένα αξιοζήλευτο βιοτικό επίπεδο, αλλά και με το αίσθημα ασφάλειας για το μέλλον, που ούτε η ισχυρότερη κρίση δεν θα μπορούσε να κλονίσει.
Ο Χ είχε πάντα θετικό πνεύμα, τόσο στο εσωτερικό της εταιρείας όσο και στις δημόσιες τοποθετήσεις του -σε όσες επέτρεπε η θέση του. Καταρχάς, όπως είχε διδαχθεί, είχε αφαιρέσει από το λεξιλόγιό του τις αρνητικά φορτισμένες λέξεις, όπως «όχι», «δεν», «αδύνατον», αλλά και φράσεις, όπως «δεν γίνεται», «είναι απαράδεκτο», κι άλλες που αναγνώριζε ευτυχώς πριν ξεστομίσει και προλάβαινε να τις υποκαταστήσει με αντίστοιχες, οι οποίες δήλωναν ευελιξία και κυρίως βεβαιότητα για τη δυνατότητα επίτευξης κάθε στόχου.
Η θετική του στάση απαιτούσε συνεχή ανάλυση και άσκηση. Αυτό τον στόχο είχε και η επανάληψη κάθε πρωί μπροστά στον καθρέφτη επαίνων και φράσεων που θα ήθελε να του είχε πει όταν ήταν μικρός η μητέρα του και όταν μεγάλωσε ο εργοδότης του.
Μια μέρα τού ανακοίνωσαν πως η εταιρεία βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο κίνδυνο. Πως θα πρέπει να δώσει ακόμη λίγο από τον χρόνο του, να προσφέρει και το τελευταίο απόθεμα των δυνάμεών του στην προσπάθεια διάσωσής της.
Ανταποκρίθηκε με θετικό πνεύμα και αισιοδοξία, χωρίς σρνητικές σκέψεις, όπως είχε μάθει…
Σε λίγο, οι άλλοτε ισχυροί της διοίκησης άλλαξαν και τη θέση τους πήραν νέοι, επιλεγμένοι από την εταιρεία που αποφάσισε να μοχλεύσει, όπως είπαν, κεφάλαια, για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Ήταν μια εταιρεία της οποίας το όνομα δυσκολευόταν να προφέρει, ακόμη και όταν βρήκε στο διαδίκτυο τι σήμαινε το ακρωνύμιό της. Επικεφαλής της τοποθετήθηκε ένα νέο στέλεχος, με επίσης δύσκολο στην προφορά όνομα, ειδικά για όσους δεν γνώριζαν τη μητρική του γλώσσα. Το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά μπροστά στον καθρέφτη, για να είναι έτοιμος στην περίπτωση που τον συστήσουν…
Έχει βέβαια μια πίκρα στο στόμα και το εντελώς αρνητικό –απαράδεκτο- συναίσθημα της ανασφάλειας κάθε πρωί. Πού έκανε λάθος; Γιατί δεν κατάφερε να είναι μεταξύ των πρώτων; Μήπως δεν κατανόησε τη συνταγή που ακολούθησαν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι στον κόσμο; Οι ίδιοι ή αντίστοιχης μεθοδολογίας σύμβουλοι δεν του είχαν πει πως ήταν αυτοί που οδήγησαν στην επιτυχία ηγέτες, επιχειρηματίες, αλλά και πολιτικούς, όπως αυτοί που τις τελευταίες μέρες συζητούσαν και αποφάσιζαν για το μέλλον το δικό του και όλου του πλανήτη;
Ο Χ κοίταξε και σήμερα στον καθρέφτη και είδε το είδωλό του να πολλαπλασιάζεται…
Ξένια Μαντζιώρη
Διευθύντρια Σύνταξης