Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με γεγονότα που μας αναγκάζουν να πάρουμε θέση σε μία συνεχώς και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, εντεινόμενη πίεση.

Ακόμη κι αν μέχρι χθες δεν μας απασχολούσε αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος, αφού το πεδίο του ήταν σε μακρινές από εμάς εστίες, τώρα πια αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τι σημαίνει να δέχεσαι ανηλεή επίθεση από δυνάμεις που ασχολούνται μόνο με ποσοστά και αριθμούς και να πρέπει να βρεις τρόπους να αντιδράσεις, να νικήσεις ή τουλάχιστον να περισώσεις ό,τι μπορείς ώστε να μείνει ζωντανή η ελπίδα για ένα διαφορετικό, πιο ανθρώπινο μέλλον.

Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση που το παιχνίδι παίζεται βάσει της παραδοχής πως πιθανότητα μια γενικευμένη κοινωνική έκρηξη είναι αμελητέα. Γι’ αυτό και η πίεση κλιμακώνεται αργά και μεθοδευμένα.

Πρώτα ανακοινώνονται τα άσχημα οικονομικά δεδομένα, μετά διαρρέουν οι προθέσεις για πιο σκληρά μέτρα που αφορούν σε όσους δεσμεύονται από το καλά προετοιμασμένο νομικό πλαίσιο να υπακούσουν, στη συνέχεια ακούγονται κάποιες φωνές διαμαρτυρίας, άλλες ειλικρινείς και άλλες σε ρόλο μεσολαβητή για μια πιο ήπια προσαρμογή στην πραγματικότητα, ακολουθεί μια νέα τρομοκρατική εκστρατεία για την επικείμενη καταστροφή και, τέλος, η καταστροφή έρχεται. Η οποία και πάλι αφορά στους πολλούς. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Μετά από ένα διάλειμμα κοινωνικής ειρήνης, όπου οι πολλοί δέχονται την ευεργετική απλοχεριά των εχόντων και του κράτους σε παροχές και σε εισόδημα, ώστε να το ξοδέψουν και να μεγαλώσουν τον πλούτο των ικανών να τον συγκεντρώνουν και να τον διαχειρίζονται, πρέπει να υπάρξει μια καταστροφική περίοδος. Αυτή θα επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους, θα καταργήσει προνόμια και θα δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες για μια νέα περίοδο ανάπτυξης.

Τα θύματα αυτής της διαδικασίας θεωρούνται παράπλευρες απώλειες. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού όσοι δέχονται να προωθήσουν αυτό το σενάριο έχουν προ πολλού χάσει την επαφή με το σύνολο της κοινωνίας και ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, ο οποίος θαυμάζει τον ισχυρό, με την έννοια του αδίστακτου.

Σαν μια μικρή φωτιά που πρέπει να σβήσει. Έτσι ίσως σκέφτονται μια πιθανή εκτός σχεδίου κοινωνική αντίδραση. Το ότι θεωρούν μικρή αυτήν τη φωτιά, φαίνεται από το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρονται να προβάλλουν κάποιο όραμα ως αντίβαρο στις θυσίες που απαιτούν από τον κόσμο να δεχτεί ως αναπόφευκτο. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.