Η διαφθορά μοιάζει με εξαρτησιογόνο ουσία. Όταν οι «φίλοι» της χώρας μας διαπιστώνουν πως λόγω της εξάρτησης αυτής έχουμε γίνει δυσλειτουργικοί, μας καλούν να κάνουμε το πρώτο βήμα, να αποδεχθούμε το πρόβλημα.
Οι (σχεδόν) πτωχοί πλην τίμιοι Ευρωπαίοι εταίροι μας παρακολουθούν την πορεία μας και προβληματίζονται: να πιστέψουν στη δύναμη της θέλησής μας ή όχι;
Στη διαδρομή αυτή πρέπει να μας δείξουν ένα πρόσωπο αποφασισμένο να κρατήσει σκληρή στάση σε κάθε μας πισωγύρισμα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις υψηλές τους απαιτήσεις. Γιατί ως Έλληνες πρέπει να γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε επιείκεια. Τώρα, δεν μας επιτρέπεται να δείξουμε την παραμικρή αδυναμία, ούτε όταν στην πορεία εφαρμογής του προγράμματος απεξάρτησης τα θύματα είναι εκατοντάδες. Δυστυχώς, μας λένε, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Η ευθύνη για την κατάντια μας βαρύνει τους πάντες. Και αυτούς που συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι των κρατικών εσόδων και αυτούς που απέκρυπταν από τους κρατικούς εισπράκτορες τα προς φορολόγηση έσοδα, αλλά και εκείνους που ήταν μεν νόμιμοι, είχαν όμως την ατυχία να γεννηθούν σε μια χώρα με τόσους πολλούς απατεώνες, μας λένε.
Για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να είναι σαφές πως από μόνοι μας ζητούμε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των «φίλων» μας. Δεν ζητάμε, βέβαια, βοήθεια οικονομική. Μια απλή δήλωσή τους θέλουμε να αποσπάσουμε, η οποία να λέει ότι σε μια στιγμή αδυναμίας θα μπορούμε να στηριχθούμε πάνω τους. Άλλωστε, εκείνοι έχουν θέσει ως στόχο (πολιτικής) ζωής να μας φέρουν πίσω στον σωστό δρόμο.
Η ζωή όμως συχνά οδηγεί σε αποτυχία και τις πιο φιλότιμες προσπάθειες. Η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να πάρει σκληρά μέτρα, ώστε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι οι πολίτες αυτής της χώρας θα αλλάξουν τρόπο ζωής. Θα μάθουν, με λίγα λόγια, να ζουν με λιγότερα, να έχουν λιγότερες απαιτήσεις, να μην έχουν αμφιβολίες για το αν τα αποτελέσματα που θα φέρουν οι θυσίες τους θα καταλήξουν, όπως παλιότερα, στις ίδιες μαύρες τρύπες.
Όμως, ύστερα από τα πρώτα επιδοκιμαστικά σχόλια και τα ενθαρρυντικά χτυπήματα στον ώμο από τους «φίλους» που θέλουν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να βγούμε από αυτό το μαρτύριο νικητές, οι κακές, νευρικές αγορές έδειξαν ξανά το σκληρό τους πρόσωπο. Υπάρχει, άρα, η πιθανότητα να δώσουμε τα πάντα, να σκύψουμε υποτακτικά το κεφάλι και, τελικά, να μην μπορέσουμε να πείσουμε κανέναν για τις αγαθές μας προθέσεις;
Λοιπόν, το σενάριο είναι το εξής: όσοι έχουν μεγάλη εμπειρία στο να δημιουργούν συνέργειες με στόχο τον έλεγχο, όχι μόνο συγκεκριμένων επιχειρηματικών πλάνων, αλλά ολόκληρων χωρών, θα αναλάβουν τη στενή μας επιτήρηση. Κανένας πια δεν θα μπορεί να κάνει παράνομες συναλλαγές, να κλέβει από το κράτος για προσωπικό του όφελος και να βάζει τα θεμέλια για την υποταγή των επόμενων γενεών χωρίς την καθοδήγηση των πιο εξελιγμένων σε αυτόν τον τομέα οργανισμών και των εκπροσώπων τους.
Θα μάθουμε έτσι πως μόνο με σκληρή δουλειά, με τις ελάχιστες απαιτήσεις και με την σιγουριά που δίνει η συνεχής επαγρύπνηση των φυλάκων δεν θα επιστρέψουμε στις παλιές, κακές μας συνήθειες. Δεν θα μπορεί κανείς από εμάς, ούτε οι λιγότερο ένοχοι, να απολαμβάνουν ανεξέλεγκτα τους καρπούς της δικής τους προσπάθειας και να έχουν και λόγο για τη διαχείρισή τους. Δεν επιτρέπεται να υπάρξει στο μέλλον ελπίδα για έναν άλλον δρόμο. Ή θα ζεις με τον τοπικό χαλαρό έλεγχο που σου αφήνει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και δημιουργεί ψήγματα αισιοδοξίας για το μέλλον ή θα ανεχθείς την άμεση επόπτευση της ζωής σου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούμε ακόμη να κόψουμε τις κακές παρέες.