Μήνας: Ιούλιος 2007

Οι διοικήσεις των εταιρειών σούπερ μάρκετ, και κυρίως οι διευθύνσεις προσωπικού -όταν πρόκειται για εργαζόμενους με ειδικές ανάγκες- και ανάπτυξης -όταν πρόκειται για την υποδοχή στα καταστήματα καταναλωτών με ειδικές ανάγκες- έχουν να παρουσιάσουν μια σειρά από σημαντικές πρωτοβουλίες για την υποστήριξη αυτής της ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Ωστόσο, τα στελέχη του κλάδου πολλές φορές βρίσκονται αντιμέτωπα με τρεις ανασταλτικούς παράγοντες:

Ο πρώτος αφορά στον ΣΕΣΜΕ, που μέχρι και σήμερα δεν έχει επιδείξει την δέουσα ευαισθησία για τη συντονισμένη αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού ζητήματος -στα χρόνια που προηγήθηκαν έλαμψε δια της απουσίας του. Ωστόσο, το κενό των συλλογικών πρωτοβουλιών το καλύπτουν οι ίδιες οι αλυσίδες, πολλές από τις οποίες έχουν αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες, η κάθε μια στο δίκτυό της.
Ευσταθεί, πάντως, ο ισχυρισμός ότι το κενό δράσης του ΣΕΣΜΕ το κάλυψε ο Αθήνα 2004, ο οποίος πριν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων έθεσε σχετικά συγκεκριμένες προδιαγραφές για τα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και η ΕΕ, η οποία επιβάλλει συγκεκριμένες προδιαγραφές, ώστε τα καταστήματα να είναι φιλικά προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Ο δεύτερος ανασταλτικός παράγοντας σχετίζεται με τις προδιαγραφές, βάσει των οποίων έχουν κατασκευαστεί τα παλαιά -μικρά στην πλειονότητά τους- καταστήματα, στα οποία είναι πρακτικά αδύνατον να εξυπηρετηθούν πλήρως τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι στενοί διάδρομοι στους χώρους πωλήσεων, η ανυπαρξία τουαλετών και φυσικά η απουσία parking, καθιστούν τις συγκεκριμένες σάλες προβληματικές έως ακατάλληλες για την εξυπηρέτηση τέτοιων ατόμων.

Ο τρίτος ανασταλτικός παράγοντας, τουλάχιστον για εμάς, αποτέλεσε μια δυσάρεστη έκπληξη. Σύμφωνα με παράγοντες του κλάδου, ορισμένοι καταναλωτές δείχνουν έως και ενοχλημένοι όταν εξυπηρετούνται από υπαλλήλους πχ με κάποια νοητική στέρηση, θεωρώντας ότι η παρουσία τους δεν συνάδει με τις επιθυμίες τους να βιώνουν ευχάριστες αγορές…! Η απαράδεκτη έως προσβλητική για το επίπεδο του πολιτισμού μας στάση των λίγων -ευτυχώς- καταναλωτών έχει υποχρεώσει σε ορισμένες περιπτώσεις τους υπευθύνους των αλυσίδων να απασχολούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες σε θέσεις, οι οποίες βρίσκονται εκτός των χώρων πώλησης…

Συμπερασματικά, όσον αφορά τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους καταναλωτές με ειδικές ανάγκες άρτια οργάνωση για τη διευκόλυνσή τους διαθέτουν τα μεγάλα καταστήματα, τα οποία πλέον κατασκευάζονται βάσει ειδικών προδιαγραφών κατ’ επιταγήν του νόμου.

Σε μάχιμα πόστα
Ποια τύχη έχουν, όμως, οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας όταν αποφασίσουν να διεκδικήσουν θέση εργασίας σε αλυσίδα σούπερ μάρκετ;
Το σημαντικό είναι ότι μια θέση εργασίας που καλύπτεται από εργαζόμενο με ειδικές ανάγκες επιδοτείται για τα τρία πρώτα χρόνια απασχόλησης κατά το ήμισυ των αποδοχών και των εισφορών του εργαζόμενου προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Μάλιστα, το ισχύον πλαίσιο προβλέπει ότι σε περίπτωση απόλυσης η θέση πρέπει να καλυφθεί επίσης από άτομο με ειδικές ανάγκες. Όμως, η εφαρμογή της σχετικής ρύθμισης δεν εφαρμόζεται κατά γράμμα, αφού σπάνια οι ελεγκτές του Υπουργείου Εργασίας ασχολούνται με το θέμα.

Σήμερα, στο οργανωμένο λιανεμπόριο υπάρχουν αλυσίδες που μπορεί να απασχολούν έως και 40 ή και 50 άτομα με ειδικές ανάγκες, τα οποία τοποθετούνται σε θέσεις όπως πίσω από τα ταμεία για να βοηθούν τους καταναλωτές, να γεμίζουν τις σακούλες τους, στις αποθήκες, στα parking για να συγκεντρώνουν τα καρότσια κά.

Η επιλογή των ατόμων που μπορούν να καλύπτουν τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας συνήθως γίνεται από τους υπευθύνους ιδρυμάτων, στα οποία απευθύνονται όσες εταιρείες υποστηρίζουν εμπράκτως τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις τα ίδια τα ιδρύματα ζητούν τη συμπαράσταση των εταιρειών, προκειμένου να βοηθηθούν κάποια άτομα που κρίνεται ότι μπορούν να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Και στις δύο, πάντως, περιπτώσεις οι υπεύθυνοι των ιδρυμάτων παρακολουθούν τους εργαζόμενους και δρουν υποβοηθητικά, όπου κρίνεται σκόπιμο.

Όπως σημειώνουν στελέχη της αγοράς, δύο είναι οι βασικότερες κατηγορίες ατόμων με ειδικές ανάγκες που συνήθως καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις μιας θέσης εργασίας. Πρόκειται για άτομα με νοητική στέρηση και για άτομα που παρουσιάζουν προβλήματα ακοής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κοινωνικά ευαίσθητες επιχειρήσεις του κλάδου αναλαμβάνουν σειρά σχετικών πρωτοβουλιών, μεταξύ των οποίων είναι και η οικονομική υποστήριξη ιδρυμάτων για άτομα με ειδικές ανάγκες, μέσω προγραμμάτων εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Μάλιστα, κατά κανόνα διατηρούν χαμηλό το επικοινωνιακό τους προφίλ όσον αφορά στην προβολή αυτών των πρωτοβουλιών τους.

Ο δεκάλογος της εξυπηρέτησης των ΑΜΕΑ

Να ποια είναι τα μέτρα που λαμβάνουν οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ για την εξυπηρέτηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, όταν προσέρχονται στα καταστήματά τους για τις αγορές τους:

• Κατά την υποδοχή των πελατών, τα καταστήματα έχουν διαμορφώσει στους χώρους parking θέσεις στάθμευσης για τα οχήματα που μεταφέρουν άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι θέσεις αυτές συνήθως βρίσκονται σε προνομιακά σημεία, δηλαδή δίπλα σε ασανσέρ ή στις εισόδους των καταστημάτων και φέρουν όλες τις αναγκαίες σημάνσεις, ώστε να μην καταλαμβάνονται από τρίτα οχήματα.
• Στο σύνολο των εγκαταστάσεων των σούπερ μάρκετ υπάρχουν ράμπες για την εύκολη και ανεμπόδιστη πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες σε όλους τους χώρους, όπως τμήματα πωλήσεων, τουαλέτες, parking κα.
• Για την ανεμπόδιστη πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες στα καταστήματα που εκτείνονται σε δύο ή και περισσότερους ορόφους, υπάρχουν ασανσέρ. Στο μεταξύ, όπου κατά την κατασκευή του καταστήματος δεν κατέστη δυνατή η εγκατάσταση ασανσέρ, κατά δήλωση στελεχών των αλυσίδων, υπάρχει πάντα διαθέσιμος κάποιος υπάλληλος, προκειμένου να εξυπηρετεί τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
• Τα καταστήματα προβλέπεται να έχουν ειδικού τύπου τουαλέτες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την άδεια λειτουργίας. Επισημαίνουμε ότι, όταν ο ΕΦΕΤ ελέγχει τις τουαλέτες των σούπερ μάρκετ, ζητά οι μπαταρίες στους νιπτήρες τους να είναι ποδοκίνητες, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι προκειμένου να τις χρησιμοποιεί εύκολα ένας κινητικά ανάπηρος πρέπει να φέρουν φωτοκύτταρο.
• Ορισμένες αλυσίδες σε κάποια από τα καταστήματά τους (ελάχιστα σε αριθμό) διαθέτουν και ειδικού τύπου καροτσάκια για τη μεταφορά των προϊόντων. Πρόκειται για καροτσάκια μεγαλύτερων διαστάσεων, τα οποία συνδέονται με τα αναπηρικά αμαξίδια, ώστε να σύρονται από αυτά.
• Για την εξυπηρέτηση αυτών των περιπτώσεων έχουν δημιουργηθεί και ειδικά ταμεία με μεγαλύτερους χώρους υποδοχής.
• Πολλές από τις κυλιόμενες σκάλες στα μεγάλα καταστήματα (υπέρ μάρκετ) είναι έτσι κατασκευασμένες, ώστε να μπορούν τα αναπηρικά καρότσια να κυλούν σε αυτές και, το σημαντικότερο, οι ρόδες τους να μαγκώνουν στην επιφάνιά τους.
• Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν πάντα προτεραιότητα σε όλα τα σημεία του καταστήματος και κυρίως στις ταμειακές μηχανές, καθώς και στα τμήματα κοπής και συσκευασίας νωπών προϊόντων, όπως αλλαντικών, κρεάτων, τυροκομικών, φρούτων και λαχανικών.
• Επίσης, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, εφόσον το ζητούν, υπάρχει πάντα η δυνατότητα της παροχής ειδικής εξυπηρέτησης, όπως πχ η φόρτωση των αγορών στο αυτοκίνητο ή βοήθεια στην επιλογή προϊόντων που βρίσκονται σε ψηλά σημεία των ραφιών.
• Αρκετά καταστήματα αποστέλλουν τα ψώνια στο σπίτι, ώστε όσα άτομα με ειδικές ανάγκες αδυνατούν να πραγματοποιήσουν τα ίδια τις αγορές τους, να εξυπηρετούνται κατόπιν παραγγελίας, κατά βάσει μέσω internet.

Το μεγαλύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι καταναλωτές με κινητικά προβλήματα σχετίζεται κατ’ αρχάς με τη δυνατότητα πρόσβασής τους στην αγορά. Συνήθως, όσο μικρότερο είναι ένα κατάστημα τόσο μεγαλύτερο γίνεται το πρόβλημα της πρόσβασής τους σε αυτό. Δεν είναι απλώς ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για στάθμευση, αλλά δεν υπάρχει ούτε ράμπα για να φτάσουν ως την είσοδό του. «Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να σταματάμε έξω από τα μικρά μαγαζιά και να φωνάζουμε “φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο”». Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να κάνεις τις αγορές σου», λέει ο κ. Παναγιώτης Δεληγιάννης, γενικός γραμματέας του Πανελλαδικού Συνδέσμου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων.

Τα περισσότερα μικρά καταστήματα έχουν από ένα έως τρία σκαλοπάτια στην είσοδό τους. Ακόμα και αν υπάρχει ράμπα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει τις προδιαγραφές για να κινηθεί με ασφάλεια πάνω της ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ο νόμος λέει ότι κλίση της ράμπας πρέπει να είναι μέχρι 6%, αλλά πολύ συχνά η κλίση τους φτάνει μέχρι και 20% ή και 30%. Σε μία ράμπα, στην οποία μπορεί να κινηθεί ένα καρότσι μεταφοράς τροφίμων, για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι μπορεί να κινηθεί ένα αναπηρικό καρότσι. «Όταν βλέπω ράμπα στην οποία ξέρω ότι δεν μπορώ να ανέβω ή να κατέβω, φυσικά την αποφεύγω. Είναι επικίνδυνο να προσπαθήσω χωρίς τη βοήθεια κάποιου», λέει ο κ. Δεληγιάννης.

Ο κ. Αθανάσιος Βίγλας, πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών, προσθέτει: «Επειδή για εμάς το θέμα της πρόσβασης οπουδήποτε είναι περιοριστικό, έχουμε μάθει πλέον να ενεργούμε βάσει συστάσεων. Αν δεν γνωρίζουμε ότι μπορούμε να πάμε κάπου με ασφάλεια, απλώς, δεν πηγαίνουμε. Από στόμα σε στόμα και ρωτώντας έχουμε κάνει μία άτυπη καταγραφή των καταστημάτων που είναι προσβάσιμα από τους κινητικά αναπήρους. Έχουμε σκεφτεί και την επίσημη καταγραφή ή και κάποιας μορφής πιστοποίηση αυτών των καταστημάτων». Αυτή βέβαια η «λύση» εγκυμονεί πρόσθετες διακρίσεις εις βάρος τους. Αν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα επιλέγουν χώρους πώλησης με πρωτεύον κριτήριο τη δυνατότητα της πρόσβασής τους σε αυτούς, αυτόματα παραβιάζονται τα καταναλωτικά τους δικαιώματα στην επιλογή προϊόντων και καταστημάτων βάσει των κριτηρίων ποικιλίας, τιμών και ποιότητας.

«Ένα οποιοδήποτε κατάστημα, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν δυνατόν να έχει τις κατάλληλες προσβάσεις για άτομα με κινητικά προβλήματα, μπορεί να έχει προβλέψει την ύπαρξη ειδικού χώρου συναλλαγών μέσω παραθύρου», συμπληρώνει ο κ. Νίκος Βουλγαρόπουλος, εκδότης του περιοδικού «Αναπηρία Τώρα».

Το άγχος του πάρκινγκ

Γενικότερα το πρόβλημα της πρόσβασης των καταστημάτων στην πόλη σχετίζεται με το πάρκινγκ. Μόνο που στην περίπτωση των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες είναι σαφώς οξύτερο. Εκτός των υπεραγορών, όπου και εκεί βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις, πρόβλεψη θέσεων στάθμευσης οχημάτων ατόμων με κινητικά προβλήματα δεν υπάρχει. Όμως, ακόμα και όπου υπάρχουν τέτοιες θέσεις είναι κατά κανόνα μονίμως κατειλημμένες. Αλλά κι όταν νόμιμα έχουν καταληφθεί από αυτούς για τους οποίους προορίζονται, ποτέ δεν μπορούν να είναι σίγουροι ότι κατά την επιστροφή από τις αγορές τους θα υπάρχει ο δόκιμος χώρος να κινηθούν, ώστε να αποχωρήσουν χωρίς προβλήματα. Θα υπάρχει, άραγε, το αναγκαίο κενό μεταξύ των παρκαρισμένων ΙΧ, ώστε να περάσει ή να στρίψει το καρότσι του παραπληγικού; «Για να μπορέσει να μπει στο αυτοκίνητο το καρότσι, η πόρτα του πρέπει να ανοίξει μέχρι το τέρμα, πράγμα που σημαίνει μια άνεση ανοίγματος τουλάχιστον 1,20 μ από το πλαϊνό ΙΧ. Όταν, λοιπόν, κάποιος “κολλήσει” πλάι στο αυτοκίνητό μου, χωρίς να ξέρει το πρόβλημα που δημιουργεί, είμαι υποχρεωμένος να τον αναζητήσω πίσω στο κατάστημα, να τον καλέσουν από τα μεγάφωνά του κοκ. Αν σου συμβεί μία φορά κάτι τέτοιο σίγουρα δεν θες να σου ξανασυμβεί», εξηγεί ο κ. Δεληγιάννης.

Εργονομία: Άγνωστη έννοια

Η διευθέτηση του χώρου πωλήσεων, τουλάχιστον στις υπεραγορές, πρέπει να επιτρέπει την κυκλοφορία του αναπηρικού καροτσιού, δηλαδή το εύρος των διαδρόμων να διευκολύνει την κίνηση, τους ελιγμούς και τις στροφές του. Όμως, στα περισσότερα καταστήματα το πλάτος των διαδρόμων είναι μικρότερο του 1,20 μ. «Εργονομικές προβλέψεις τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν. Οι διάδρομοι είναι υπερβολικά στενοί. Πολλοί από εμάς κάποιες φορές πέφτουμε, προσπαθώντας να μανουβράρουμε στους διαδρόμους. Μόνο τα καινούργια πολυκαταστήματα τηρούνε τους κανόνες», λέει ο κ. Βίγλας.

Τι γίνεται, όμως, με το ύψος των ραφιών; «Εγώ, για παράδειγμα, μπορώ να φτάσω προϊόντα που βρίσκονται σε ύψος μέχρι 1,5 μ. Στη διαφορετική περίπτωση πρέπει να καλέσω κάποιον να με εξυπηρετήσει. Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο να προσαρμοστεί το ύψος των ραφιών στις δυνατότητές μας, οπότε, εγώ πχ, απλώς θα προτιμήσω ένα κατάστημα με διαθέσιμους υπαλλήλους να με εξυπηρετήσουν», λέει ο κ. Δεληγιάννης. Και ο κ. Βουλγαρόπουλος συμπληρώνει: «Θέλω να έχω πρόσβαση σε όλους τους χώρους ενός καταστήματος. Να μπω, για παράδειγμα, σε ένα βιβλιοπωλείο και να αισθανθώ αναγνώστης. Να μην μου πουν ότι η αίθουσα ανάγνωσης είναι σε ημιόροφο ή ότι τα βιβλία της τάδε κατηγορίας βρίσκονται στο υπόγειο».

Όμως, διατίθενται προϊόντα ειδικά σχεδιασμένα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; «Δεν θα έλεγα “ναι” σε ό,τι αφορά την ελληνική αγορά. Στο εξωτερικό, όμως, μπορείς να βρεις κάποια, όπως ειδικές συσκευασίες -πχ μπουκάλια- που ανοίγουν εύκολα κά», λέει ο κ. Βίγλας. Ο κ. Βουλγαρόπουλος πιστεύει ότι υπάρχουν τέτοια προϊόντα, «όπως για παράδειγμα έπιπλα που δεν είναι ογκώδη, ώστε αφήνουν τον περισσότερο δυνατό χώρο για μετακίνηση μέσα στο σπίτι…». Η ανάγκη και μόνο, πάντως, είναι αυτή που ασκεί την ικανότητα του ενδιαφερόμενου να κρίνει αν ανταποκρίνονται ή όχι στις ιδιαιτερότητές του -ειδικές σημάνσεις του τύπου «ειδικά κατασκευασμένο για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα» δεν υπάρχουν. «Κανείς δεν πρόκειται να σου πει “αυτό το προϊόν είναι για αναπήρους”, αλλά εμείς με μια ματιά μπορούμε να καταλάβουμε την φιλοσοφία της κατασκευής του».

Επιδόματα πείνας

Άλλο σημαντικό πρόβλημα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα σχετίζεται με την καταναλωτική ισχύ τους. «Τα πενιχρά έσοδα ενός κινητικά αναπήρου είναι αυτά που καθορίζουν τα ψώνια του. Βλέπετε, το αναπηρικό επίδομα στις ημέρες μας δεν φτάνει καλά-καλά να ζήσουμε, όχι να “ξοδέψουμε”. Είναι αυτός ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που δυστυχώς καθορίζει τη ζωή των περισσότερων ατόμων με κινητικά προβλήματα. Και μόνον το κόστος μετακίνησης ενός από εμάς είναι τριπλάσιο σε σχέση με των αρτιμελών», εξηγεί ο κ. Βίγλας και προσθέτει: «Επίσης, με την πρώτη έξοδό μας πρέπει να ψωνίσουμε. Πολλοί από εμάς δεν έχουμε την πολυτέλεια μιας δεύτερης ή τρίτης επίσκεψης στα καταστήματα, αφού μπορεί να εξαρτόμαστε από κάποιον συνοδό, ο οποίος δεν είναι πάντα διαθέσιμος ή και μόνιμος».

Στο εξωτερικό μεριμνούν

Μπορεί το ελληνικό λιανεμπόριο να αντιγράψει κάποιες ιδέες από άλλες ανεπτυγμένες αγορές του εξωτερικού, προκειμένου να διευκολύνει τους πελάτες του με κινητικά προβλήματα στη χώρα μας; Σίγουρα ναι, αλλά αυτό δεν είναι δυστυχώς αρκετό, υποστηρίζει ο κ. Δεληγιάννης. Γιατί; «Έχω ζήσει στην Αγγλία για δύο χρόνια. Εκεί ουδέποτε αισθάνθηκα ότι είμαι ανάπηρος. Αλλά εκεί, βλέπετε, γενικότερα ο σχεδιασμός των πόλεων έχει γίνει βάσει του πληθυσμού τους και των προβλέψεων ανάπτυξής του. Όχι όπως στην Αθήνα, που σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει 1 εκατομμύριο ανθρώπους και τελικά μαζεύτηκαν 5 εκατομμύρια… Επομένως, μιλούμε για γενικότερα προβλήματα λειτουργικότητας των χώρων στην πατρίδα μας κι όχι μόνο των κινητικά αναπήρων».
«Στον Καναδά, στο εσωτερικό κάποιου μεγάλου καταστήματος, συνάντησα μεν σκάλες, αλλά για να μπορέσω να τις ανέβω είχαν προβλεφθεί ειδικά καρεκλάκια με μηχανισμούς, που μου επέτρεπαν να επισκέπτομαι όλα τα επίπεδα του καταστήματος. Εξάλλου, σε πολλά καταστήματα στην Γερμανία ή στην Ολλανδία υπάρχουν ειδικά ηλεκτροκίνητα καρότσια για την μεταφορά των καταναλωτών με κινητικά προβλήματα, που μπορούν να τα οδηγούν με άνεση σε όλα τα τμήματα πωλήσεων για τα ψώνια τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ακόμα και όταν το δικό μου καρότσι δεν είναι συμβατό με τους χώρους του καταστήματος, μπορώ να εξυπηρετηθώ με το δικό τους», τονίζει ο κ. Βίγλας.

Τη λύση θα δώσει ο νόμος

Ποιες είναι οι λύσεις που μπορούν να δοθούν; «Τη λύση θα την εγγυηθεί η εφαρμογή του νόμου. Σε ό,τι αφορά τα καινούργια έργα, τίποτα δεν μπορεί να φτιαχτεί κατά παράβαση του νόμου που ορίζει τα απαραίτητα για τη διευκόλυνσή μας. Πέραν αυτού, οι προσπάθειές μας αποβλέπουν στο να υπάρξει μία ημερομηνία υποχρεωτικής εφαρμογής του νόμου στο σύνολο των ακινήτων. Η σχετική μέριμνα πρέπει να ξεκινά από τη διαμόρφωση των πεζοδρομίων και να εκταθεί στα προβλεπόμενα για όλους τους κοινόχρηστους χώρους, στους οποίους εντάσσονται και τα λιανεμπορικά καταστήματα», λέει ο κ. Δεληγιάννης.
«Κατά την προσωπική μου άποψη, μια λύση είναι το franchise καταστημάτων εστιασμένων στην εξυπηρέτηση ανθρώπων όπως εμείς. Κι αυτό διότι κατά μόνας οι Έλληνες δύσκολα σχεδιάζουν τα μαγαζιά τους βάσει προβλέψεων ώστε να εξυπηρετούν και άτομα με κινητικά προβλήματα. Δυστυχώς, τα μικρά καταστήματα λιανικής ουσιαστικά υποβαθμίζονται από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους», εκτιμά ο κ. Βουλγαρόπουλος, προσθέτοντας: «Επίσης, είναι πολύ σημαντικό τέτοια καταστήματα να διαφημίζονται στον ειδικό τύπο, να έχουν websites και φυσικά να προσφέρουν τη δυνατότητα πρόσβασης στα προϊόντα τους μέσω του διαδυκτίου. Ο κατάλογος προϊόντων στο Internet θα διευκόλυνε πολύ την κατάσταση».

Το Internet είναι πράγματι ένας αρκετά διαδεδομένος τρόπος αγορών μεταξύ των καταναλωτών με κινητικά προβλήματα. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι η ενδεδειγμένη λύση στα προβλήματά τους, δεδομένου ότι ο σκοπός δεν είναι η καθήλωση του κινητικά ανάπηρου μέσα στο δωμάτιό του -το αντίθετο μάλιστα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι τον βοηθάει αμβλύνοντας τα προβλήματα που του δημιουργεί η καθημερινότητα των συναλλαγών. «Εγώ, για παράδειγμα, ούτε συμπαθώ τις ηλεκτρονικές αγορές ούτε πιστεύω ότι καταναλωτές και πωλητές στη χώρα μας είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν με αυτές. Όμως, η οργάνωση με καταλόγους προϊόντων προσβάσιμους μέσω Internet είναι απαραίτητη!», λέει με σημασία ο κ. Βουλγαρόπουλος.

Ο μισός πληθυσμός άτομα μειωμένης κινητικότητας

Όταν μιλούμε για άτομα μειωμένης κινητικότητας εννοούμε περίπου το 40% έως 50% του πληθυσμού. Οι κινητικά ανάπηροι άνθρωποι αποτελούν μόλις μια ομάδα αυτού του συνόλου, στο οποίο εντάσσονται πάρα πολλοί υπερήλικες, οι εγκυμονούσες, οι άνθρωποι που υφίστανται πρόσκαιρα τις συνέπειες κάποιων ατυχημάτων και οι μητέρες που σπρώχνουν τα καροτσάκια με παιδιά τους. Όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν παρόμοια ή έστω λιγότερης έκτασης προβλήματα με τους συνανθρώπους μας που έχουν μόνιμα προβλήματα αναπηρίας. Ωστόσο, «και με όλα αυτά, μπορείτε να καταλάβετε γιατί είναι πολύ δύσκολο να συναντήσετε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα κυρίως μέσα σε μικρά καταστήματα -όχι τόσο στα πολυκαταστήματα. Ουσιαστικά είμαστε αποκλεισμένοι από ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς», λέει ο κ. Π. Δεληγιάννης, γενικός γραμματέας του Πανελλαδικού Συνδέσμου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων.

Συνοδευτικά κείμενα:

• ΑΜΕΑ: Κατά μόνας οι δράσεις κοινωνικής ευαισθησίας